Het was niet druk in het voorste compartiment. 
Ik had de NS-enquete ingevuld en ingeleverd. 
Later realiseerde ik mij dat de machinist had getoeterd. Eén keer. 

In mijn gedachten was het doodstil. Toch heb ik een uur lang de rinkelende bellen van de spoorwegovergang gehoord. 
Het trof mij dat als ik door het raam naar buiten keek, ik links het gebouw van een kinderdagverblijf zag en rechts een crematorium. Precies tussen deze twee ijkpunten was het helemaal fout gegaan. 
Na een uur mochten we één voor één uitstappen. Zwijgend vormden we een stoet, als een stille tocht, op weg naar de bus die in de verte voor ons klaarstond.

'We begrijpen het als u op sommige vragen geen antwoord kan geven', stond er bovenaan het enqueteformulier.
In de berm bloeiden twee rode klaprozen.